İspinozlar Üşüyor Ahlat Ağacında
“Sessizlik sıkıcı olabilir. Herkes sessizliğin nasıl da dışlayıcı, rahatsız ve kimi zamanlar korkutucu bir hale gelebileceğini tecrübe etmiştir. Ya da diğer zamanlarda yalnızlığa dair bir işarettir. Veya keder. Sonrasındaki sessizlik ağırdır.” cümlelerini sığdırdı defterinin son sayfasına. Masadan kalkıp şömineye doğru ilerledi ağır adımlarla. Şöminede yanan ince kavak dallarına dikti gözlerini. Hiçliğe bürünmüş cümleler sıralandı nasırlı dudaklarında:
“Resimlere hapsettim geceyi. Dört yanım sağır, her adımım bekleyiş…”
Cebinden çıkardığı iki antidepresanı attı ağzına. Şöminenin önünde duran ahşap sandalyenin üzerine bıraktı kendini. Karıncalanan parmaklarını uzattı ateşe. Cama vuran yağmur tanelerinin çıkardığı cılız seslere kulak kesildi bir süre. Büyük bir boşluk sardı benliğini. Birkaç damla gözyaşı döküldü zümrüt yeşili gözlerinden.
Omuzlarına yükledi hatıraları. Ayağa kalkıp kapıya yöneldi usulca. Dışarı çıkıp, gecenin puslu karanlığına vurdu kendini. Issız düşlerini kazıdı ıslak kaldırımlara. Limon ağaçlarına dokundu sessizce. Diline dolandı hüznün yaralı mısraları:
“İspinozlar üşüyor ahlat ağacında
Merdivenlerden iniyorum ağır ağır
Soğuk ısırıyor avuçlarımı
Balkon çiçekleri yağıyor üzerime
Lavanta kokuyor sokaklar
Umutlar parmaklarımda bağrış çığrış
Yasası yok bu düşüşün
Birkaç şiir kalmış heybemde sana uzanan
Birkaç şiir kalmış heybemde sana uzanan!”
Ladin Bulvarı’ndan geçip Araz Köprüsü’ne doğru sıklaştırdı adımlarını. Köprüye varır varmaz sırtını dayadı demir korkuluklara. Bir sigara yakıp ciğerlerine doldurdu acı tütün kokusunu. Bedenini çürüten hastalıklı düşünceleri savurdu gökyüzüne. Kederli bir şarkının melodisi yankılandı kulaklarında. Korkulukları aştı bir hışımla. Saçlarına uzandı rüzgâr. Ölümün küflü kokusunu çekti ciğerlerine. Buz kesmiş hatıralar dokundu çıplak ayaklarına. Nehrin çivi gibi soğuk sularına bıraktı kendini…
Yazarın (Mustafa Aslan) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
