Hapis-Hanem şiiri: “Hiç cezaevi gördünüz mü? Hiç buhran kapladı mı ömrünüzü Metrelerce yüksek beyaz duvarlarda kayboldunuz mu?”
Hiç cezaevi gördünüz mü
Hiç buhran kapladı mı ömrünüzü
Metrelerce yüksek beyaz duvarlarda kayboldunuz mu
Gözünüz ilişti mi en tepedeki o nöbetçiye
Ve bunca karanlığın ortasında katlandığını fark ettiniz mi dakikaların
Sizce yeni bir fobi mi eklendi hayatıma
Belki
ama ondan ziyade
Alıştım sandığım yer
tüm kasvetiyle ruhumu ele geçirdi bugün
Aldığım her nefes
göğüs kafesime doğru battı
Anladım ki
Yüreğimi orda bırakmak yormuş beni
Anladım ki
Hasretim yük olmuş omuzlarıma
Ve yine anladım ki
Gülen
Kırk dakika boyunca gülen bir adam bırakmak
Gözlerinin içine baktığımda güvenebildiğim tek adam
Beni çıkarsız seven tek adamı
devamlı geride bırakmak yordu beni
Ama sanmam anlamazsınız
Bu anlayabileceğiniz gibi bir yorgunluk değil
Fiziksel ya da ruhani bir buhran değil
Bu ismini koyamadığım
Lügatımın yetmediği bir hastalık benliğimde
Demem o ki
Saçı sakalı ağarmış
Ama yine de yakışıklı
Eli kolu çözülmüş
Ama yine de güçlü
Özgürlüğü alınmış
Ama yine de dimdik
Çünkü o benim
Ben olma sebebim
O benim hapis ama hanem olan adam!
Yazarın (Feza) diğer yazılarını da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Hapis-Hanem : “Hiç cezaevi gördünüz mü? Hiç buhran kapladı mı ömrünüzü Metrelerce yüksek beyaz duvarlarda kayboldunuz mu? Gözünüz ilişti mi en tepedeki o nöbetçiye Ve bunca karanlığın ortasında katlandığını fark ettiniz mi dakikaların”
