Aynı Sokak
Söylemiştim de içinizde inanan olmamıştı. Bir hece yazacak kadar bile takatim yokken bir yerden bulup çekiyor kendine bu kâğıtlar beni. Yaz diyor bana. Yaz işte, uzatma. O gönlümü azarlarken yazmaya başlıyorum. Kâğıt biraz ıslanıyor, sonra biraz da kanlı bir zaman akıyor üstünden. Ve işittiğim azarın hakkını veremiyorum. Yazıyorum, fakat kendime. Ne istediği oyuncağı alınmayan çocuğa ne plastik bidonları çöp tenekelerinden ayıklayan amcaya; ben kendime yazıyorum.
Soyutlaştıkça kalabalıklaşıyorum. Geceye sırtımı dayayıp, kaleme yanağımı yasladığımda en tenhalarda bile kalabalıklaşma hadsizliğini kendime gösterebiliyorum. Sorunların arasından bir gözün görebileceği kadar yer oyup ütopyamda suladığım güzel sonuçların filizlenişini görmeyi seviyorum. Sevdiğim kadar kandırıyorum kendimi. Nereye kadar bu böyle, meçhul. Her karanlığın bacakları ardında beni bekleyen “yaz” emiri ensemi kızartana dek darbelerini esirgemezken, ben hâlâ kendime kör olma eğiliminde olan inadımı müdafaa derdindeyim. Bu arada o emire uymuyor da değilim. Biraz ıslak oluyordu, ama olsundu. Nitekim bazen kusur buyururdu insanlar.
Acelem yoktu, bari sonradan geliverseydi şu müşkül aklım başıma. Beklemek sorun değildi de, ölüyordum biraz. Hatta bıraktım da beklemeyi, ben ölürsem beni kim bekler diye dertlere daldım. Kimse beklemezdi, bunu iyi bilirdim. Olsun, en azından bekleyebiliyorum. En azından kendimi… Hem çok güzel bekliyorum ben beni, gelmeyenler sokağında…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Aynı Sokak
