Tigran Hamasyan `dan Hayatın Renkleri ve Yollara Dair
Birçoğunuz bilir, yol şarkıları diye bir konsept vardır. Yola çıkmanın heyecanını, yolculuğun bilinmezliğini anlatırlar ve bir anlamda bize biraz da umut verirler sıkıcı hayatlarımızı yaşarken.
Bugün sizlere Tigran Hamasyan adlı Ermeni piyanistin yol şarkısının ve onun etkileyici klibinin bana düşündürdüklerini paylaşmak istiyorum.
Klibe buradan ulaşabilirsiniz:
Tigran’ın yol şarkısı da yol şarkılarının tüm özelliklerini taşıyor, nitekim kendisinin tüm eserleri gibi bu da benzersiz bir perspektif sunuyor.
Şarkının başındaki tınılar bana yolculuğun “umutlarını” hatırlatıyor. Yolculuğa çıkma kararını Tigran kendi penceresinden bir ormana bakarak alıyor. Orman sanki kendisini çağırıyor gibi, bir koşu gidip bavulunu topluyor Tigran. Müzik öylesine umut dolu ki burada… Elinde bavuluyla Tigran’ı yürürken görüyoruz. Enteresan bir taksiciye rastlıyor kahramanımız. Kaliforniya olduğunu tahmin ettiğim yollarda, palmiyeler arasında dolanıyorlar bir süre.
Derken, enteresan bir şey oluyor. Ormana bakıp yolculuğa başlayan kahramanımız kendisini bir uzay istasyonunda buluyor. Sevdikleriyle vedalaşıyor ve yeni hayatına doğru yola çıkıyor bir uzay gemisinde. İnanır mısınız uzaya da başarıyla iniyor. Tam bayrağını aya dikiyor ki mutluluğu bozuluyor. Başına oradan buradan yıldızlar yağmaya başlıyor. Tigran sinirleniyor, orayı burayı tekmeliyor ve yolculuğumuz şarkıyla birlikte farklı bir yere doğru evirilmeye başlıyor.
Daha sonra öğreniyoruz ki Tigran klibi çekerken, klibi çeken şirket işten caymış ve klibin son gününde onları yapayalnız bırakmış. Tigran ve ekibi klibin son kısmını kendi başlarına tamamlamak zorunda kalmış.
Aslında “Yol Şarkısı”nın klibi, Tigran ve ekibine tam bir yolculuk yaşatmış anlayacağınız.
Ve bu kısım da inanılmaz bir şey olmuş. Bu kısım bence klibin en güzel kısmı. Hatta izlediğim en güzel şeylerden biri diyebilirim.
Bu kısımda, yani şarkının tam patlama anını dinlerken Tigran’ı elinde renkli boya balonlarıyla bir piyanoyu renkten renge boyarken görüyoruz. Her şey, ağaçlar, heykeller, duvarlar ve piyano bin bir renge bürünüyor.
Bu kısmı ilk izlediğimde öyle etkilenmiştim ki defalarca geriye sarıp tekrar tekrar tekrar izlemiştim. Sahnenin beni bu kadar etkilemesi Tigran’ın boş bir odada her şeyi renklere boyaması mıydı yoksa müziğin derinliği miydi uzun süre düşündüm. Sanırım cevabı bulur gibi oldum.
Yol şarkılarını hep sevmişimdir. Bana hayatın da bir yol olduğunu hatırlattıkları için belki de. Her yola çıkış umutla başlar. Bazen yola hüzünlü bile çıksanız içinizde bir gıcıklanma olur. Çünkü yol demek yeni başlangıçlar demektir.
Yol, cesaret ister.
Yol vazgeçişleri gerekli kılar ve yeni başlangıçlara kucak açar.
Yol, kendimizi konforlu alanımızdan itip bilinmezliğin boşluğuna bırakışımızın bir simgesidir.
Ve her yol zorludur.
Her yol yokuşludur.
Ama her yol eninde sonunda biter ve geriye renkler kalır.
Dönüp bakarız biten yola. Yolcusu olduğumuzda bizim burnumuzdan gelen her şeyi bir nostalji hissiyle hatırlarız, çünkü yol öğretir.
Yol anılar getirir. Yasayacağınızı hiç tahmin etmediğiniz anılar…
Ve bir de her yol büyülüdür. İllaki başınıza garip bir şey gelir; size, hayatın siz fark etmeden yaptığı planları hatırlatan.
Ne kadar zorlu da olsa azıcık bir gülümsemeyle hatırlanmayan yol var mıdır? Sonuçta yol o sıkıcı hayatlara bay bay demek ve hayatı iyisiyle kötüsüyle kucaklamak değil midir? Hayatı renklerle ve ne olacağı bilinmez o renklerle, boyamak değil midir?
İşte o sebeple Tigran’ın bilinmezliklerle evirilen umut dolu yol şarkısını ve klibini çok sevdim. Umarım siz de seversiniz.
Diğer müzik yazılarına da göz atmanızı öneririz.
