Özlem

Özlem

Üşürüm. Ateşi gözlerimi yakan bir sobanın kenarında kıvrılmış hayal ederim kendimi. Hohladıkça avuçlarıma, odun çıtırtısı karışır nefesime. Üstünde kaynayan çaydanlığa ortak arar gözlerim. Bulamaz. Buharı gözyaşım olur, süzülür yanaklarımdan sol yanıma. Tutunamaz. Nemlenmiş şeker taneleri öbek öbek dökülür kaşıktan, geceden kara çayıma. Şekerlisi âdetim değildir, ama çay kaşığının o sesi yok mudur? Kalabalığı döker avuçlarıma.

Karışırım. Eririm. Başka bir tada, yeni bir renge bürünürüm. Tanınamam. Dumanı tüter çayımın. İçime çeker eskilere giderim. Sıcaktan, masumiyet pembesine dönen yanaklarımı cama dayayarak serinletirim. Yazılar yazarım. Siler, tekrar tekrar yazarım. Hohlarım bütün yaşanmışlıkları. Tıpkı çocukluğumdaki gibi. İşaret parmağımın bitmez mürekkebi, bitmek bilmeyen yazma arzusunu kamçılar. Adımı yazarım en çok. Okula gitmeden yazabildim diye, gururla doldururum camı anneme de göstererek. Bazen de kalp çizerim. Biraz yamuk olur, ama olsun. Gerçek kalp çok mu düzgündür? Zaten görmedim ki ben hiç gerçeğini; diye teselli ederim kendimi.

İmzamı atarım bazen de. Aynı isimden milyonlarca olabilir, ama imzadan asla! Babam öğretmişti imza atmayı da. Görünmez cam imzamdan. Kimliğim yerleşir, aralığından soğuk gelen pencereye. Perdeyi çekip çıtırdayan sobaya, kaynayan çaydanlığa dikerim gözlerimi. Dalar giderim bir türlü çıkamadığım çocukluğumdan.

Özlerim. Özlenilmez sandığımdan, daha da hislenirim kızıp kendime. Anarım. Ararım o günleri. Her soba ve çay ikilisi götürür, geri getirmez beni camın önünden. Kalır imzamı atarım oyun niyetine cama. Üşüyen parmaklarıma aldırış etmeden yalın ayak çocukluğumla.

Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.

Özlem