L’ALBATROS

L’ALBATROS

Souvent, pour s’amuser, les hommes d’équipage

Prennent des albatros, vaste oiseaux des mers,

Qui suivent, indolents compagnons de voyage,

Le navire glissant sur les gouffres amers.

À peine les ont-ils déposés sur les planches,

Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux,

Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches

Comme des avirons traîner à côté d’eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule !

Lui, naguère si beau, qu’il est comique et laid !

L’un agace son bec avec un brule-gueule,

L’autre mime, en boitant, l’infirme qui volait !

Le Poète est semblable au prince des nuées

Qui hante la tempête et se rit de l’archer;

Exilé sur le sol au milie des huées,

Ses ailes de géant l’empêchent de marcher.

Charles BAUDELAIRE

ALBATROS

Sık sık, eğlenmek için mürettebat,

Albatrosları yakalar; koca kuşları denizin,

Takip eden tembel yoldaşları.

Kayan gemi, acıların girdabı üzerinde…

Kısa sürede onlar indirildiklerinde zemine,

Göğün bu kralları, yeteneksiz ve mahçup,

Bırakırlar acınacak bir halde büyük beyaz kanatlarını,

Yanlarında sürüklenen kürekler gibi.

Bu kanatlı yolcu, maharetsiz ve cansız gibi!

O, komik ve çirkin olan, az önce ne kadar güzeldi!

Biri burnunu rahatsız eder küçük bir çubukla,

Bir diğeri taklidini yapar aksayarak, uçuyordu ya sakat!

Şair bulutsuz gökyüzünün prensine benzer!

Fırtınaya dadanan ve okçuyu aldatan;

Yuhaların ortasında yerde sürgün,

Dev kanatları yürüyüşünü engeller.

Charles BAUDELAIRE

Çeviri: Ece ESKİKÖY

İllüstrasyon: Tuğçe ÇELEBİ GALYON

Yazarın (eceeskiköy) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.