Kayb-oluş
İçinde düğümlendiğin iplere karışırsa düşüncelerin bir yol ayırımında, bedeninden ayıramazsın ruhunu… Adımların kazınırsa hatalarının sokağına, benlik şehirlerinde kaybolur kendini bulamazsın.
Bir düğüm…
Bir adım… Sana neyi anlatır?
Bağcıkları var karasızlıkların, dağılıp gitmesin diye belirsiz kimlikler, giyindiğin aslında kişiliğin değildir, bir ayakkabı içinde bir ayak sadece ve eylemdir senin cumhuriyetinde ayağa kalkmak.
Bir karar…
Bir kimlik… Söyle neyi belirler?
Varlığına adadığın kurbanların boynunda ilmikler, kan kokusu sinmiş günahların organ gibi teninin altında gizlenir. Birkaç tırnak iziyse tecrübe, dişini kemiklerine geçirmiş köpekler sadece bir can ister…
Susacak mısın, diye sorar içindeki senler.
Susamıyorum, diyebilecek misin kendine?
Sadıksan yeminine, bedelini canıyla öder eylem için bir araya gelen kardeşler…
Hayatın akan ırmaklarında, değişimi takas edeceksen şimdiyle, yaşayarak öğreneceksen nasihatlerin geçersiz bakiyesini ve hiç kalmadıysa kendinden düşeceklerin o zaman devam edebilirsin. Ders zili daha çalmadı senin için. Teneffüstür çentik attığın sekiz – on altı vardiyaların.
Bir nehir…
Bir kulaç… Seni vardırmaz mı kıyıya?
Kıyısına vardın mı hiç zıtlıkların? Kendinle karıştırdın mı siyahı veya beyazına bulandı mı yalanların? İçindeki renklerden bir demet yapılsa dengeye girer mi, bir noktada yüreğin ile akılın…
Var mısın?
Yok muyum?
Aynadaki sonsuzluk paralellikten, topluma çizdiğin teğetler de içindeki samimiyetsizlikten. Yıllar yılı suladığın tarlanda, günah tohumundan yetişmedi sevaplar yarına. Hesaba çekildi buğdaylar kıldan keskin bir köprüde, yaz sıcağı değil cehennem ateşinde kavrulup döndüler başağa…
Neden?
Üç adım…
Üç harf…
Üç nokta… Derken…
Kafam karışık biraz kusura bakmayın, gördüklerimle hayata karşı biraz kabayım. Ondan geriye sayarken üçte durakladım. Kendi içimdeki boşluğa bir benle daha atladım.
Bir yaşam…
Bir son…
Bir nokta…
Diğer yazılara da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Kayb-oluş
