Değil
insan elleriyle yaşar hayatı,
insan gözleriyle
en çok
değil kalbiyle
değil içine üfürüklenen ruhaniyesiyle
yok gülüm.
ben bi inanır oldumdu otuz yıl sürdü geçmesi
insanlar elleriyle yıkar hayatı
gözleriyle öldürür heves, çocuk ne varsa.
ve ağzıyla yuvarlar üzüntüyü
ki dilini kullanır ya leb, ya şeddeli yahut kan.
hayır değil işte kalbiyle;
değil umudu, merhameti, sevgisiyle
öyle olsaydı kesmezlerdi arka bahçedeki bilmiyorum kaç asırlık çınarı
yok
yapmazlardı inanın
olmazdı bir ağacın hür ve mutlu yaşamak hakkı izne tabi.
bir belediyenin salyalı ağzından çıkarak zengin ve çirkin laz müteahhitin diline akan. -İzin değil irin!-
Eğer elleri, mideleri, gözleri ve ağızlarıyla yaşamıyorduysa insan
ya niye çocuklar ölsündü her türlüsüyle korkunç.
bebekler dahi tatsındı zehrini bir erkeğin
-insanlar bazen sikleriyle yaşar çok afedersiniz-
yok,
insanların kalp hakkında yazdığı her şey yalan, dolan, sahtekar.
Aslolan bu et yığmacasına.
Aslolan bu yaşamak denen iltihap.
kurumayan yara
adilane olamayan zalim.
bu korkak..
Eğer Allah aşkına, bir tur allah olsaydım ben,
denerdim o kırmızı, o kanlı organa da
yıldızlı bir köy gecesi kadar gerçek,
o kadar parlak ve diri bir ruh üflemeyi..
ffffhhhhh…
fffffhhhh…
kalp!
ey parlak ve kırmızı cevher,
ey anaların içinde birden fazla atan et!
yaşat ulan… yaşat!!
sen de.
yardım et…
Sitemizdeki diğer şiirlere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
