Çocuk Gözlerden
Akşamüstünü andıran bir gün kendisini bulutlara bırakmıştı. Kardeşim ve ben buğulanmış cama çizdiğimiz şeylerle eğlenirken karanlığı fark ettik. Sanki bizim evin boğuk atmosferi dışarıya taşmış gibiydi. Patırtılar, gürültüler, atışmalar, çığlıklar yüzünden koltuğun arkasındaki kalemize sığınmıştık. Sonra küçük kız kardeşim Hayal’in kulaklarını kapattım ve birlikte derin hayallere daldık. Birkaç dakika sonra annem geldi ve bizi odamıza taşıdı.
Başımıza bir öpücük kondurdu. Kısık gözlerimle bu kadar görebilmiştim. Ertesi gün babam yine delirmişti. Evde kimse onun bu durumuna yabancı değildi. Çünkü babam daima anneme sinirlenirdi. Fakat en çok da onu severdi. Babamın bambaşka bir insan olduğunu düşünürdüm. Gün gelir karısına en güzel sözleri söyler hatta bazen gözü bizi bile görmez ona aşkını ilan ederdi. Anneme en pahalı ve güzel kıyafetleri, ayakkabıları, makyaj malzemelerini alırdı. Onu süslerdi. Başka bir gün ise yüzünde derin yaralar ve mor lekeler bırakır, saçlarını keser, ona sürekli delicesine bağırırdı. Ağladığında susması için şu kötü kokulu dumanlı şekerden değdirir daha sonra köşesine çekilirdi. Bazen bizi korkutacak kadar güler sonra tuhaf bir şekilde iki gözünden yaşlar akardı.
Bir akşam Hayal’le salonda oyun oynuyorduk. Babam bizi yemek masasına çağırdı. Biz de hemen sofraya gittik. Annem sofrayı kuruyordu. Sonra Hayal’le çatal ve kaşıklarımızı masaya vurarak ses çıkartıp gülüşüyorduk. Hatta sandalyelerimizi ileriye geriye hızlıca sallayarak ayaklarımızla birbirimize ulaşmayı deniyorduk. Ayağım babama çarptı. O anda babam bize kızdı.
“Durun! Sizi gidi veletler sofrada oyun olmaz” diyerek bağırdı. Sonra annem masaya oturdu. Babam durulunca yemeğe geçtik. Tam ağzıma bir lokma alacaktım ki babam “Dur Murat! Daha annen için kadeh kaldırmadım!” dedi.
Sonra karşısında duran boş sandalyenin arkasındaki aynaya doğru kadehini kaldırdı.
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
