(Bu Evrende) Dram Asla Durmaz
Sorumluluklar
Sizi bilemem, ancak benim kaçabildiğim sürece kaçtığım sorumluluklarım var. Erteleme şansım oldukça erteliyorum, kaçabildiğim kadar kaçıyorum, saklanmak mümkünse saklanıyorum. Sanırım dünyanın genel işleyişinden memnun değilim. Yetişkinler sorumluluk almalıdır anlayışı bana fazlasıyla manasız geliyor. Yetişkin olmak bir süreç meselesi. Doğmuş olmamız gibi tıpkı, elimizde olmayan nedenlerden dolayı yaşlanıp yetişkin oluyoruz. Çocukluğun, yetişkinliğin, yaşlılığın yaş sınırları ve çerçeveleri belirleniyor. Her çerçeveye, her aralığa belirli roller veriliyor. Ve insanlardan buna uymaları bekleniyor. Yetişkin olmak bizim elimizde değilken, sorumluluklar neden bizim sırtımızda? Elimizde olmayan nedenlerden ötürü, zamanın üzerinde, dünyada sürükleniyoruz. Tam da bu noktada, hepimize verilen bir sürü rol var. Zamanı geldiğinde bu rollerin altından başarıyla kalkmamız bekleniyor. Bunların hepsi, elimizde olmayan nedenlerden ötürü gerçekleşiyor. Tuhaf, sorgulanası. Ancak içselleştirilmiş, sorun edilmiyor.
İlişkiler
Söz konusu ilişkilerse, kesinlikle ama kesinlikle, dram asla durmaz. Birini anlamak ve tanımak gerçekten mümkün mü, bilmiyorum. Birisini anlamak, gerçekten mümkün olabilir mi? Tamamen farklı koşullarda yetiştiğiniz, hayatınızın %99’unda aynı anda farklı şeyler yaptığınız, farklı insanlar tanıdığınız biri, şeyleri sizden farklı tanımlayacaktır. Farklı tanımladığı şeyleri gerçekten anlayabilir miyiz? Bir duygunun yoğunluğu, herkeste bir olabilir mi? Farklı yoğunlukları gerçekten anlayabilir miyiz? Bilemiyorum, bana çok zor geliyor. Birini anlamak, anladığına gerçekten inanmak… Sanat, müzik, seks, rutin, aile… Farklı yoğunlukta, farklı şekillerde deneyimlenmiş ve öğrenilmiş on binlerce şey… Anlatılan elbet anlaşılır da, hissedilen anlaşılabilir mi, bilemiyorum. Birini tanımak, gerçekten tanımak ise bana neredeyse imkansız geliyor. Gazeteler, dergiler, hatta yazılan kitaplar onlarca yılın ardından aldatmayla biten ilişkilerle dolu. Bunun üzerine filmler çekiliyor, diziler bu meseleleri konu ediniyor, gazeteler benzer haberlerle dolup taşıyor. Dost kazığı üzerine uzun konuşmalar yapacak kaç milyon insan bulabiliriz gezegende, hayal bile edemiyorum. Sahi birini gerçekten tanıyabilir miyiz? Yoksa bir seyirciden farksız, sahnelenen oyunu mi izleriz sadece? Karmakarışık bir mesele. Daha da sıkıntılı bir nokta, yeni insanlarla başlıyor. Üzücü ama, onca zahmetle kendimizi anlattığımız, tanımaya çabaladığımız insanlarla yollarımızı ayırmak zorunda kalabiliyoruz. Ya da keyifle ayırıyoruz yolları. Yeni bir macera? Olacaktır kuvvetle muhtemel. Ama tüm o emek, tüm o çaba, tüm o tanımaya ve anlamaya harcanan yoğun mesai… Ve bu yoğun mesainin tekrarlanacak olması. Tekrarlanacak olması, tekrarlanacak olması ve tekrarlanacak olması. O’na kadar tekrarlanacak, tekrarlanacak ve tekrarlanacak. Peki ya tekrarlardan yorulup, artık devam edemeyecek hale gelirsek? Yeni insanlar… Zor mesele o yolu tekrar tekrar yürüyecek motivasyonu bulmak. Gerçekten zor mesele. Her seferinde sil baştan. Hiç sormamış gibi evvelden, en sevdiğin renk ne? Bunu yapmak bana artık o kadar zor geliyor ki, sahiden…
Klasik bir gün
Uyan.
Okulla veya işle uğraş. En önemlisi, insanlarla uğraş.
Evine dön.
Ertesi gün bunları tekrarla, en temel şekilde böyle açıklayabilirim.
Ne demiştik? Yetişkin olmak elimizde değildi ancak sorumluluklar sırtımıza yüklendi. Yetişkin olmak, zaman meselesiydi.
Komik, tuhaf. Sorumluluklar, akan zamanın meyveleri… Son söze gelirsek:
Zaman geçer, elma çürür. Ama insan yetişkin olur.
Yazarın (antropolog) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
(Bu Evrende) Dram Asla Durmaz
