Bedenimde Sakladığım Yıllarım
Yaslandım. Duvara dayadım sırtımı. Terden ıslanmış tişörtüm. İki damla aktı. Uzunca bir yoldu çizdikleri kemik küreklerimin arasında. O ise şimdi tam burnumun dibinde ayrık dişlerinden tükürükler saçarak dudaklarını uzatıyordu benim daha bebeksi tüyleri dökülmemiş yüzüme. Aslında dudaklarımaydı iştahı ama ben o kısmı hatırlamak istemiyorum. Onu iki elimle tam göğüslerinden itmeliyim. O zaman kurtulabilirim. Çünkü televizyonda kadınlar erkekleri öyle itip, o minicik andaki salisede kaçmaya çalışıyorlardı. Ama unuttuğum bir şey vardı. O eller yine de yakalıyordu savrulan kollarını birinden. Oysa ben onu da düşünmek istemiyorum. Şimdi sadece demin kalçalarımda gezen o minik aslında kocaman ellerin soğukluğunu atmaya çalışıyordum vücudumdan. Onu itip olanca hızımla koşarken kuruyemişçinin önünden geçtim, sakince. Ve sonra geri dönüp iki liralık yeni kavrulmuş, avuçlarımı yakan çekirdeği yiye yiye eve gittim.
Her şey olması gerektiği gibiydi. Kızlarla parka gitmiştik. Biraz salıncakta sallanıp, biraz da parktaki havuzun kenarlarında yürümüştük. Oğlanlar o en değerli şeyleri sallaya sallaya işemişlerdi, biz de biraz tiksinip biraz da gülerek kaçıp gitmiştik. Oysa onlar gitmemişti. Yani biz ne geldiklerini ne de gittiklerini biliyorduk. Bana sorsanız, ben Zehra’ya ne yaptıklarını bilmiyorum. Hani sormam da. Ya bana da sorarlarsa diye. Herkesin sırrı kendi boynunda asılı dursun. Zaten ben kuruyemişçiye gittim çekirdek almak için. İyi ki Sevgi de bizim mahallede oturmuyor. Şimdi sorsa annesi nerde diye, ne derim ki? Hani diyebilir miyim oğlanlar bizi parkta sıkıştırdı. Benim popomu ellediler, bir de öpeceklerdi ama ben kaçtım. Sevgi’yi köşeye sıkıştırmışlardı. Göğüslerini elliyordu sarışın bir oğlan. Zehra çok hızlı koştu ama kara bir oğlan daha iyi koşuyordu. Bilmiyorum ne yaptığını ona. Belki dilini gezdirdi ensesinde!
Kaç yaşındaydım, desem. Altı falan. Peki onlar. Yani oğlanlar. Şimdi tahmin edebiliyorum ondan fazla değillerdi. Yaşları değildi de merak konusu. O yaşta bütün bunları nereden biliyorlardı. Aslında ben otuzumdaydım o zaman. Otuzumda başıma gelenin aynısıydı hissettiğim. Bedenimde tanımadığım ve istemediğim, bana yabancı bir elin uzun gezişlerini kesemememin verdiği his aynıydı, tıpatıp aynı. O nefes. Aynı koku. Hiç dökülmeyen bebek tüylerim de benimle. Aslında affetmiştim o çocuğu. Çocuktu o da. Ama otuzumda karşıma çıkınca yaşın ne önemi var dedim. Sana ait olmayana uzattığın her el bir gün değil o an kırılmalıydı. Bence hepsi hadım edilmeliydi. En çok övündükleri alınmalıydı onlardan. Suçlu onlar! İradelerine ses edemeyen o zavallı erkeklerdi! Ama sonra değişti fikirlerim. Zaten ömrüm boyunca aynı şeyi savunmak için mi gelmiştim dünyaya? Suçlu annelerdi. Yani biz kadınlardık. Onlara o erkekliklerini bağıra bağıra bize dinletmelerini istediğimiz için. İzin verdiğimiz için. Onların sahip olduklarını gururla taşıyıp göstermelerine kapı açıp, alkış tutup, bize ait olanları hep sakladığımız, kendimizi gizlediğimiz için…
Şimdi yaşamadığım bir yirmi dört yıl ve sadece bir ömrüm var. Yaşım otuz. Kaçmışım yirmi dört yıl boyunca insanlardan. Biri yüzüme bakar da anlayıverirse çekirdek almadan öncekileri diye. Zehra ve Sevgi’yle hiç konuşmadık mesela bu konuyu. İma bile etmedik. Zehra psikolog oldu. Anlamak istedi onları. Sevgi çekti, gitti bu ülkeden. Hani iyi de bir fırsattı ayağına gelen. Yurtdışında okudu. Gitmeden önce yapamam demişti. Bir daha bir erkeğin bana dokunmasına izin veremem. Vermedi de. Ben. Çocuk doktoru oldum. Yaşayamadığım yılları onlarla tamamlamanın başka yolu yoktu sanki. Şimdi duvara yaslanıp yazdıklarımı okurken o iki damla ter aynı yollardan geçiyor. Aynı hisler, aynı izler. Hiç mi geçmez? Geçmedi…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Bedenimde Sakladığım Yıllarım
