soruldum hayattan
artık zorlamamak lazımdı..
zorlamak içindeki ateşi korlamaktı…
kaybettikçe,
kazanmak için uğraşıp kaybettikçe..
korlanıyordu içimizdeki ateş..
horlanıyorduk hayat çok önyargılıydı…
horluyordu düşlerimiz..
yorgundu..
nefes alıyordu günlerimiz..
dünlerimizin canı yanıyordu..
her şeviştiğinde üst kattaki komşu kızı..
acı yalnızlıklar ürüyordu..
insanlardan peydahladığımız yalnızlığı doyuramıyorduk..
tek sermayemiz gençliğimizdi..
zamanın avucuna saydık tek tek yıllarımızı..
elimizi verirken sanki faiz niyetine kaptırdık kollarımızı…
Yazarın (iki öpücüklü adam) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
soruldum hayattan
ar t ık zo r la ma ma k la zı m dı zo r la ma k i çi n de ki a te şi ko r la ma k tı ka y be t ti k çe ka za n ma k i ç in uğ ra şı p ka y be t ti k çe ko r la nı yo r du i çi mi z de ki a te ş ho r la nı yo r du k ha ya t ço k ön ya r gı lı y dı la le no nu at ay uy um sa la ka ku ti po pi şi ne me se de le ol al ok oş ak al an ab sa se
