Hepsi bu, söyleyeceklerim bundan ibaret…
Mutluluklarımıza gizleniyor mutsuzluklar. Köşe başlarında bekleyen yalnızlıklar ve koşulsuz umutsuzluklarımızı da bir poşete doldurup yanımızdan ayırmıyoruz. Türlü hikayeler anlatılırken, türlü hikayelerin içinde buluyor insan kendini. Anlatmak, anlatanı zan altında tutuyor ve dinlemek en kahırlı işe dönüşüyor. Türlü gecelerden sonra, gecelerin çok da önemi kalmıyor. Türlü şarkılardan sonra yine türlü şarkılar çalınıyor kulaklarımıza. Bir çoğu aynı ritimlerle yaralıyor. Belki de aynı yaraların kabuklarını kaldırıyor bilemiyorum.
Her geçen günün ardından, her geçen yılın ardından; geçen ömürler olduğunun farkına varıyorsun. Ve bu döngüde, sıradan hayatlar olup öykünüyorsun başkalarına. Kendi farkına hiç varamamaktan mustarip tükeniyor kurallara saplanmış bedenin. Bedenini hırpalıyorsun. Hırpalanacak başka bir şey kalmamış gibi. Ama susuyorsun. Susmak sana verilmiş en büyük nimet sanki. Sen susunca tüm gerçekliğin susacağını sanıyorsun. Yanılgılarının en büyüğü bu oluyor.
Öyle kederli yüzyıllarda doğmuşsun ki, yutkunmaktan başka bir şey gelmiyor elinden. Bu sessiz yutkunuşun bile kimisi için çok tehlikeli oluyor. Korkak bir hayatı kabullenmekten başka bir şansın yok. Yumruğunu sıkmaktan vazgeçiyorsun. Sonra günler öyle diğer günler gibi geçiyor. Kalbinin ritmi hiç değişmiyor. Göz açıp kapamaların bile öyle durağan! Hep aynı günlerin bir tekrarını yaşamaktan sıkılıyor ama bunu değiştirmek için hiçbir şey yapmamakta inat ediyorsun.
Öyle bir kuyu ki bu, içine aldığı bedenleri tüketiyor. Sen iyi ol, sen doğru ol, sen dürüst ol; yıkılan, ezilen, kırılan hep sen oluyorsun. Ne zaman ki; insan olma yetini yitirip, bir aslan ciddiyetine, bir tilki kurnazlığına bulanıyorsun, işte o zaman dönüyor dünya. Ama sen bu kirlilikte bırak yaşamayı, yutkunamıyorsun bile.. Oluk oluk akıyor irin, mikrop derelerinde boğuluyorsun. Kafanda kurduğun her şey alaşağı oluveriyor. Ve sen o noktadan sonra her şeyi bir kenara bırakıp yaşıyorsun.
Ki sonra hiçbir şey beklemiyorum yaşamdan. Kendi yapacağım şeyler dışında. Bunca terör, bunca savaş, bunca ölüm, bunca göz yaşı varken; iyiye dair şeyler beklemek de adi bir poliyanna hikayesinden öteye gitmeyecek! Gerçekçi olmak gerekli.. Belki de tüm bu senelerin ceremesini gerçekçi olmadığımızdan çekiyoruz-çekiyorum. Bu yanılgıyı sürdürmenin bir anlamı yok. Bu kederi, bu savaşı.. Yenilgileri kabul etmeli, yola devam etmeli, göz ardı etmeli, kaybetmeli ve nihayetinde kaybolmalı… Hepsi bu, söyleyeceklerim bundan ibaret…
01.58 12.01.2015
Yazarın (KorsanKalem) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Hepsi bu, söyleyeceklerim bundan ibaret…
