Bir Eylül Hikâyesi
09 Eylül 2009
Samsun
Sabah erkenden kalkıp, pencereyi açarak sabah sessizliğinin tadını çıkartıyorum. Gökyüzündeki siyah bulutlar batıya doğru ilerliyor. Bahçedeki ceviz ağacının dalları esen rüzgârla beraber hafifçe sallanıyor. Nar ağaçları sonbahara hazırlanıyor. Ceviz ağacının tepesindeki sincaplar ise buldukları kabuklu yemişleri yemekle meşgul…
Radyoyu açıp, pencerenin önündeki ahşap sandalyenin üzerine bırakıyorum kendimi. Radyoda bir Sezen Aksu şarkısı çalıyor. Şarkıya dair pek çok düşünce geçiyor zihnimden…
Saat 12.00’ı gösterdiğinde dışarıya çıkıp, kaldırıma park ettiğim arabama kadar yürüyorum. Arabaya biner binmez yarım baş ağrısı tüm sinir hücrelerime kadar hissettiriyor kendini. Cebimden çıkardığım ağrı kesiciyi ağzıma atıp, arabayı çalıştırıyorum. Dar sokaklardan, geniş caddelerden geçerek sahil yoluna çıkıyorum. Hırçın dalgalar dalgakıranları dövüyor. Trafik sıkışık. Oyalanmak üzere radyoyu açıyorum. Radyoda “Running To The Sea” adlı şarkı çalıyor…
Kilyos Mezarlığı’na vardığımda bir hışımla iniyorum arabadan. Üç yıl önce ölen eşim Eylül’ün mezarının başına geldiğimde büyük bir hüzün bulutu çöküyor içime. Mezar taşlarına konan kargaların tiz sesleri kulaklarımı tırmalıyor. Kafamı kaldırıp bir müddet öylece gökyüzüne bakıyorum. Gözlerimden dökülen birkaç damla gözyaşı yanaklarımdan süzülüp, toprağa karışıyor. Belli belirsiz cümleler dökülüyor ağzımdan:
Ben yalnızlığa alışamadım Eylül. Sensiz ne gökyüzünü görebiliyorum, ne de yağmuru getiren bulutları… Yüreğim çorak topraklardan farksız şimdi! Her masalın sonu güzel bitmiyor ne yazık ki…
Yazarın (Mustafa Aslan) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz. (Bir Eylül Hikâyesi)
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
