Başıboş Kelimeler
Boşluk içinde dolanıyor parmaklarım
Karanlık duvarlar…
Sesler yolunu kaybetmiş
Yazıların harfleri dökülmüş bir yerlere
Bilmem kaçıncı yaşayış bu ömrümüzde?
Bitmeyen ıstırabın döngüsü
Her göz açışımda bir ışık daha sönüyor.
Memleketin hali desen acı
İnsanın hali desen vahşet
Köpek öldürüyor şimdi ki insanlar
Ah bizim insanımız
Bir ülke ötesi yaşam var sanarız hep
Yahut bir şehir sonrası mutluluk…
Bir adım sonrası da aynıdır
Bin adım sonrası da…
İnsan aynı insan çünkü
Açlığa göz yuman insan
Yarım ekmeğini paylaşamayan insan
Bir umut yeşersin istiyorum
Bir an görüyorum sokakta
Ve doluyor içime mutluluk
Ne zaman kaybolduk bu düzmece boşlukta?
Ne zaman düşünmez olduk kim olduğumuzu?
Aynalar tutmak gerek caddelere, sokaklara…
Ses vermek gerek!
O vakit bulur yazılarda yolunu,
Kalemler sahibini…
Her şey sahipli gibidir bizim dünyamızda
Ama her şey başıboş dolanır aslında
Şu ötedeki merdivenler nereye çıkar, bilmem.
Bu yola da hiç gelmemiştim
Bir otobüs yolculuğuna çıkar gibi
Kendimize, geçmişimize bir yolculuğa çıksak?
Hangi saat, gün mühim değil
Bu defa karanlıktan korkmadan
Evsiz ve yurtsuz olsak bir anlığına
Çocuk olsak yaramız kanasa
O zaman aydınlanır karanlıklar
Belki sahiller güzelleşir
Ormanlar sarar her yanımızı
Ve yine ben ben olurum
Sen gelirsin şiirlere.
Yazarın (sinelif) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz. (Başıboş Kelimeler şiiri)
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
