1. Anasayfa
  2. Öykü

“Seni Boş Sözlerle Avutamam”


0

Seni Boş Sözlerle Avutamam -Bir bıçak daha saplanmıştı yerini bilmediğim bir yere. Tek bildiğim canımı çok yaktığıydı. O günden çok sonra yazıyorum her şeyi…

“Seni boş sözlerle avutamam.”
Bir bıçak daha saplanmıştı yerini bilmediğim bir yere. Tek bildiğim canımı çok yaktığıydı. O günden çok sonra yazıyorum her şeyi…
O sabah onunla buluşmak için çıkmıştım yola. Her şey olması gerektiği gibiydi. Anlaştığımız yerde beni bekliyordu. Onu görünce bir çocuk gibi seviniyordum, gülümsemeye başlıyordum. Ben gülümseyince o da gülümserdi. O sabah da öyle oldu. Şehrin dışında bir kasabaya gitmiştik.
“Biraz yürüyüş yapmaya ne dersin?” dedi. O isterdi de ben “Hayır.” der miydim hiç! “Olur.” Dedim. Hem yürüyor hem konuşuyorduk. O konuşurken bazen yüzüne bakakalıyordum. Bir daha yüzüne bakma şansım olmayacaktı, biliyordum. “Ne olacak bizim hâlimiz?” dedi birden. Cevap vermek istemiyordum, ona yalan söylemek istemiyordum. “Oturalım mı biraz?” dedim, başıyla onayladı. Artık kaçamazdım. “Susma!” dedi. O an ne diyeceğimi bilemedim, sadece ona sarılmak istiyordum ve öyle de yaptım, bir daha sarılamayacaktım. Tüm günahlar benim olsun. Önce şaşırdı, sonra o da sarıldı bana ve derin bir “Ahh!” çekti. “Bu yolda benimle misin?” dedi. “Konuşmak istemiyorum, sadece bana sarıl lütfen.” dedim. Benden cevap bekliyordu gözlerine doyamadığım. Onun yol diye bahsettiği yol, benim için belki sadece bir adımdı. Peki sonra? Tüm yolda onu tek mi koyacaktım? En iyisi hiç yürümemek değil miydi? “Bana biraz zaman ver.” dedim. Neyin zamanını istiyordum sanki… Cevap belliydi. “Peki, tamam.” dedi. Eve bıraktı sonra beni.
Boğuluyordum; bağırmak, çağırmak istiyordum. “Bu haksızlık, haksızlık bu!” Çıktım evden, dayanılacak gibi değildi. Çalacağım tek bir kapı vardı, o kapıya gittim. Boynuma sarıldı dostum, “Ne yaptın, nasıldı günün?” dedi. “Her şey harikaydı. Çocuklar gibiydik. Birbirimize vuruyor sonra sarılıyorduk…” boğazımda düğümlendi kelimeler. “Sen iyi misin?” dedi. “benden karar vermemi istedi. Ya evet ya hayır.” “Ne yapacaksın?” dedi dostum. Ortada değil miydi sanki. “Tabii ki hayır diyeceğim!” dedim. Daha fazla konuşamadım. Aylardır ağlayamamanın cezasını ağır ödetiyordu göz pınarlarım. Bağıra bağıra ağlamaya başlamıştım. “bu kadar çok acı çekme, ona evet de” dedi. “Hayır diyemem, bencillik edemem. Onu düşünmek zorundayım.” dedim, “Kendini düşün.” dedi arkadaşım. “Zoruma gidiyor” dedim, “ben seviyorum, o seviyor ama biz beraber olamıyoruz.” Daha çok ağlıyordum. Arkadaşım da ağlamaya başladı. “Öleceğimi bilseydi…” “Seni boş sözlerle avutamam.” dedi arkadaşım. “Seni boş sözlerle avutamam…”

Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.

İlginizi Çekebilir
Roman Kahramanı

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir