pöf
uyuklayan günlerimde hep bir uyuma isteği,
ağlamaklıkta sigara denize düşmüş tuzlu,
kim anlar bilmem ama aydınlıktır yalnızlıklarım,
titrek mum alevleriyle,
boyum hep görünür görünmez kravatlar arasında,
tesellisi vardır bilirim toplumun içinde yaşayamazlığımın, itilmişliğimin,
hor görülmüşlüğümün keman sesleri arasında,
adı batasıca insan müsvetteleriyle dolu sosyetik bir geminin içinde,
kayığa binmeden yaşamak için çabalamadan,
şiir okudum hiç utanmadan,
kalbimin son çırpınışları keman sesleriyle,
hüznümün son cümbüşüdür bu aklımı yitirmenin eşiğinde,
son nefesimin yerini alır son şiirim…
batmasa da bu gemi ,
kıs kıs somurtuyor insanlar,
fısır fısır dertler konuşuyorlar kendi kendilerine,
aşk masal,
romantik adamlar popüler değil, şiirler aynı,
yağmurlara yüklediğimiz anlamlar,
diğer şeylerin anlamsızlığından arta kalan anlamlar,
şarkılar aynı, bu şarkıları yazanlar ve dinleyenler,
her sabah aynı, günaydınların nesli tükenmiş,
bir merhabasını esirgediğimiz gözyaşlarımız,
yalnız odalarımızda bize hoş geldin demiş hoş bulmamış,
şimdi tamam umurunuzda değil kardeşimin kalbi delik olmasının,
ameliyat parası da olsa dükkan değil hastane benim ama yok değil mi,
bari bana bir televizyon verin o zaman,
çizgi filim seyrederken uyuya kalsın umutlarım,
azrail uyandırmadan götürsün canımın içini…
Yazarın (iki öpücüklü adam) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– pöf
l l ı ı k i i
