Nalan
- Uzun bir yolculuğun ardından ulaştığınız köyde geçirilen ilk günü anlattığınız bir öykü kaleme alın.
Sancılarla geçen gecenin ardından, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte yollara vuruyorum kendimi. Zihnimin içinde dönüp duran anılar gözlerime muson yağmurlarını getiriyor. Ruhumun en ücra köşesindeki acı çığlıklar ciğerlerimi parçalıyor. Adımlarım, cehennemin kor ateşlerindeki karahindibalara götürüyor beni.
Uzun bir yolculuğun ardından Bozdağ’ın eteklerindeki köye varıyorum. Çamurlu yollardan geçip ahşap çatılı eve ulaşıyorum. Ağır adımlarla çıkıyorum merdivenleri. Kapıya vuruyorum yavaşça. Büyük bir gürültüyle açılıyor kapı. Nalan karşıma dikiliyor keskin bir hüzünle. Saçlarında da kulağı sağır eden bir kış güneşi… Çehreme bakıyor sorgulayan gözlerle. Belli belirsiz cümleler dökülüyor ağzımdan:
“Beni affet Nalan. Güneşi yitirdim yokluğunda…”
Konuşmuyor, tek bir kelime dahi çıkmıyor ağzından. Buz mavisi gözleri gökyüzüyle inatlaşıyor. Gözlerinden dökülen gözyaşları yanaklarından süzülüp omuzlarımı ıslatıyor. Buğday sarısı saçlarına dokunuyorum sessizce. Rüzgâr saçlarının kokusunu savuruyor etrafa. Yenmiş tırnaklarıma dokunuyor nasırlı elleriyle. Kalbim üşüyor. Gökyüzü kırılıyor bir anda. Serin bir yağmur çiseliyor. Gök gürültülerinin ardı arkası kesilmiyor. Binbir Gece Masalları düşüyor aklıma. Kumruların tok sesleri yankılanıyor etrafta.
Verandadaki kurumaya yüz tutmuş zambaklara dikiyorum gözlerimi. Aklımdan dökülen birkaç damla gözyaşı ahşap merdivenlerden süzülüp toprağa karışıyor. Büyük bir lodos fırtınası kaplıyor benliğimi. Nefes alış verişlerim hızlanıyor. Aşkı tozlu sayfaların yağmurlarına bırakıyorum…
Yağmurlar birikmiş soğuk sayfalara
Yaşamaya açım yokluğunda
Kan revan içinde buzdan aklım
Ölüyor duvarımdaki adın
Üşüyor duvarımdaki kadın!
Siz de yazı egzersizlerimize katılabilirsiniz.
