İstanbul Hatırası Gözlerin Gibi
Biz onu hep uzun upuzun sandık.
Durup da inmediğimiz duraklar gibi yolumuz uzadı gitti.
Bitti sandık o yeniden gelirken,
Kırparken gözlerini muzipçe zararla kalktık öfkeyle oturduğumuz sofradan.
Bir çığ yumağından bozma yalnızlığa davetkar örttük perdeleri gecelere.
Korkularımız hecelerin askısında asılı kaldı.
Kekeme oldu atışları kalplerimizin dönüp bakmadık bile…
Bir tebeşir tozu kadar katamadık dumana inandıklarımızı…
En güzeliydin oysa değil mi?
Şehirlerin, caddelerin, duaların, zamanların zamansızlıkların…
Şimdi ise dönüp bakınca anlıyorum;
İstanbul hatırası gözlerin gibi terk ediyor hüzünlerim beni…
Mutlu değilsin görüyorum bir sokak ortasında kararsızca çırpınışlarını
Son değil yazmadık daha!
Sayfalar beyaz dumanı üstünde bekliyor öylesine
Yazma mecbur değilsen yaşamaya,
Bırak nereye giderse gitsin sözlerin
Parmakların razı değil işte taşımaya anıların yükünü…
İstanbul hatırası gözlerin gibi terk ediyor alışkanlıklarım beni…
Bitti artık nöbeti pencere önü gözlerin
İstanbul hatırası ellerin gibi,
Bırakıyor dilencisi mendilime sızısını…
Adımları yavaş soluğu sık, sığmaz varlığı buruşuk bir kağıt parçasının;
Soğuk bir taş parçası onun tek dostu
Sıcak bir gülüşün yetmez,
İstanbul hatırası suçların gibi
Kelepçeliyor düşüncelerimi bu soluk hava
Sanki güneşte kalmış gibi bu sapsarı sayfalar
Yine aynı şeyi fısıldıyor:
İstanbul hatırası gözlerin gibi terk ediyor hüzünlerim beni…
Sitemizdeki diğer şiirlere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
