Fen Bilimciler ve Sosyal Bilimciler…
Söze ne ile başlayacağımı düşünüyorum ama düşünmemek en iyisi sanırım.. Zira son günlerde düşündüklerim, beni girdapların içinde eritmiş durumda. Aslında bu yazının belli bir konu başlığı yok, sadece etrafımda daha önce fark etmediğim; ama aslında beynimin ücralarına arada derede yerleşmiş bazı farkındalıklarımı yazmak istiyorum…
Daha önce akademisyenlikle ilgili bir yazı yazmıştım ama sanırım bunu “sosyal bilimlerde akademisyenlik” ve “fen bilimlerinde akademisyenlik” olarak ayırmam gerekiyor… Bilim deyince herkesin aklına ilk gelen –maalesef- Fizik, Kimya ve Biyoloji.. Peki gerçekten bu böyle mi? Aslında bunu öğrenmek için kısaca bir eğitim tarihimize göz atmamız yeterli…
1924’te, Cumhuriyet’in ilanı sonrası bir eğitim programı oturtulmaya çalışılmış ilk kez yeni Türkiye’de… Sonrasında çeşitli bilim insanlarının Türkiye’ye davetiyle birlikte onların da fikirleri alınmış ve 1926’da son şekli verilmiş o dönemin ilkokul programına… Bu programı açıp baktığınızda Fizik, Kimya ve Biyoloji değil “Hayat Bilgisi” dersinin önem kazandığını, diğer bütün derslerin de bu ders içerisinde harmanlanarak okutulması kararı alındığını görürsünüz. Tabi o zamanlardan günümüze değişen zamana ayak uydurmak için programların da değişimini gözlemek mümkün; fakat bu değişim nasıl bilimde bu şekilde bir ayrıma gitmiş? Belki çok sebebi var, burada yazmaya kalksak bir kitap çıkartılabilecek kadar çok..
Bilim derken sadece “Fen”i , bilim olarak kabul etmişiz; çünkü Osmanlı’nın son dönemindeki çöküşün yaşanmasının sebebini “Fen” uygulamalarındaki geri kalmışlığımıza vermişiz. O dönemde çalıp çırpan; vicdan, namus, adalet, hak kavramlarından yoksun devlet adamları yetiştirdiğimiz gerçeği, askeri durumların hep gerisinde kalmış. Savaşta kazanıp, diplomasiden ve kendi tarihinden bihaber devlet adamlarımız yüzünden masa başında toprak kaybedişlerimizin üzerine hiç gitmemişiz…. Özetle “Fen”i öğrenmek, öğretmek, en yeni silahları ve uygulamalarını alabilmek için yenilikler yapmaya çalışmışız ama bu yenilikleri kullanacak insanı “nasıl ve hangi değerlerle yetiştirmeliyiz?” sorusuna hiç kafa yormamışız…. Sonrasında ise tablo daha vahim; kendine özgüveni sıfır-ki bu bahsettiğimiz millet bir Kurtuluş Savaşı’ndan galip çıkmış ahfadın evladı- bir nesil…
Tabiatta hiçbir şey yoktur ki sadece kendi başına, tek bir maddeden var olsun. Her maddenin, her molekülün bir armonisi varken, Fen’i Sosyal Bilimler’den, daha doğrusu insandan ayırmak nasıl bir mantıkla açıklanabilir? Tiyatro olmadan yaptığınız buluşların anlamı olabilir mi? Ya da notaların ahenginde kaybolmadan oluşturduğunuz bir atom modelinin hangi parçasını insana anlatabilirsiniz? Hadi anlattınız diyelim, insanla bağlantı kuramadığınız sürece kocaman laboratuvarlarınızın içinde kocaman bir “hiç”ten başka neyi ifade edebilirsiniz?
Her bilim kendi içinde bir bütün; ama ancak ve ancak diğer bilimlerle anlamlı ve işe yarar. Bunu anlayamamış “Fen Bilimciler” şu an yönetici konumunda ve bu kafa yapısına sahip kişinin kurduğu cümleler aynen şu şekilde: “Fen’de çalışanlar yine bir şeyler yapıyor; ama siz sosyaldekiler boş boş oturuyorsunuz. Ne yaptığınız belli değil.”
Yazık ki bu beyinle yetişmiş insanlar, hizmet ettikleri bilim dünyasına binlerce makale ve proje çalışmaları sunmuş. Binlerce öğrenciyi rahle-i tedrislerinden geçirmiş. İşte bu yüzden diyorum, herkes öğretmen olmamalı! Herkes çok iyi bir akademisyen olabilir ama çok iyi bir öğretmen olabilmeniz için önce “kalbinizin” olması gerekir. Tüm dünyayı kucaklayan, ama her şeyden önce “insan”a ve onun yaptığı işe saygı duyan….
***
Mabel Matiz’in son albümü “Gök Nerede”yi dinlediniz mi bilmiyorum. Bir şarkısı var, “Geziyorum Dünya İşte” … O şarkının bir bölümünde şu şekilde bir ifade var ki benim şu düşüncelerime tercüman…
“Üstat! Biz çiçek yetiştiriyoruz ağzımızda… Açalım da gör!”…
Sevgiyle…
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Fen Bilimciler ve Sosyal Bilimciler…
