Çernobil – Çocuk yaşlarda, süper kahramanların nükleer kazalarda mutasyona uğrayarak süper kahraman olduklarını sanırdım.
Çocuk yaşlarda, süper kahramanların nükleer kazalarda mutasyona uğrayarak süper kahraman olduklarını sanırdım.
Uçabilirlerdi.
Görünmez olabilirlerdi.
Ellerinden ateş çıkartabilirlerdi.
Nesneleri hareket ettirebilirlerdi.
Sonsuza dek uzayabilirlerdi.
Yani televizyonlarda öyleydi. Radyoaktif maddeler tüm dünyayı yaratıklardan, suçlulardan ve uzaylılardan kurtarabilirdi.
Ama Çernobil de patlama olunca kimse süper kahraman olmadı.
Bir yıl içinde tüm şehir kanser oldu. İnsanlar hastanelere doldu. Hepsi acılar içinde ölüyordu. Kanserin tedavisi yoktu.
Babamda süper kahraman olmak yerine tiroit olmayı seçti.
O yıl doğan tüm çocuklar içlerinde bir yerde kanserleriyle doğdular. Her çocuğun kendi kanseri vardı. Her kanserin türü aynıydı. Hepsi yirmi yaşına gelmeden ölecekti. Bundan kaçış yoktu. Ölümlerini ve ölüm zamanlarını bilerek doğdular. Hayatlarını şekillendirecek zamanları yoktu ve en önemlisi kaderleri onlar yerine nükleer tesis belirlemişti.
Ama daha şanssız çocuklarda vardı.
Kardeşim, Doktorlar annemin ölümünü sessizce izlediler. Başka çareleri yoktu. Bebek doğduğunda sonsuza kadar uzamıyordu ya da ellerinden bıçaklar çıkartamıyordu.
Belki ömrü boyunca yürüyemeyecekti.
Tabii o kadar uzun yaşasaydı.
Kardeşim yaşayan bir kanser ile doğdu. Bu onun kendi vücudu dışında büyümüştü sanki. Babam buna dayanamadı. Kimse buna dayanamadı. Bebekte dayanamadı. İki gün sonra küçük ciğerleri kendi intiharını gerçekleştirdi. O iki gün boyunca hep ağladı.
Ben bir süper kahraman olamamıştım.
İçimde büyüyen kanseri görmem on senemi aldı.
Her biri 1.000MW gücünde olan dört reaktörün hatalı tasarımı ve reaktörlerden birinde deney yapmak için güvenlik sisteminin devre dışı bırakılması ile birlikte oluşan nükleer felaket.
Kanserin adı Çernobil.
Etkileri 900 yıl boyunca devam edecek.
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
