Anka Kuşu
- Sevdiğiniz bir kitabın, bir cümlesini alıntılayıp bu cümleyi temel alan bir öykü yazın.
“Bugün görüş günüydü. Ama kuşlar hiçbir şey getirmediler. Ne babamı ne de senin mektubunu. Sen bana demez miydin hep, çok istediğin bir şey varsa söyle, kuşlar pazara gidince getirirler diye?”
“Kuşlar tutsak yaşayamazlarmış. Ya çocuklar, İnci? Onlar tutsak yaşayabilirler mi?”
(Feride Çiçekoğlu, Uçurtmayı Vurmasınlar)
10 Haziran 1987, Aydın
Saat 02.30
Bugün cezaevinden çıkalı iki gün oldu. Cezaevinde geçirdiğim süre boyunca özgürlüğün ne demek olduğunu unutmuşum. Gecenin bu saatlerinde Anadolu’nun hasret kokan türküleri gibi kederli ve yorgunum…
12 Haziran 1987, Kuşadası
Sabah erkenden kalkıp pencereyi açarak temiz havanın, sabah sessizliğinin tadını çıkartıyorum. Kumrular bahçede buldukları kuru otları yuvalarına götürme telaşında… Sokaktaki defne ağacının dalları esen rüzgârla beraber hafifçe sallanıyor. Limandaki gemilerin siren seslerini işitiyorum ara sıra. Taş yapılar arasından yükselen uçurtmalar gökyüzünde ahenkle dans ediyor. Siyah, beyaz, gri uçurtmalar…
Saat 13.00’ı gösterdiğinde kaldığım pansiyondan ayrılıp öğle namazını kılmak üzere aşağı sokaktaki Mimar Sinan Camii’ne gidiyorum. Hava kapalı. Gökyüzündeki siyah bulutlar batıya doğru ilerliyor. Caminin avlusuna adımımı attığımda da küçük bir kız çocuğuna rastlıyorum. Eski bir banka oturmuş hıçkırarak ağlıyor. Yüzü zayıf. Ayağında ayakkabıları yok.
Gözlerim bir müddet ona takılı kalıyor. Merak duygum ağır basınca ağır adımlarla ona doğru ilerliyorum. Dizleri yaralı. Kıyafetleri ise kir içinde…
“Niye ağlıyorsun küçük?” diye soruyorum ona.
Sesimi duyunca irkiliyor. Başını yerden kaldırıp sorgulayan gözlerle bana bakıyor. Sorduğum soruya cevap vermeyip umarsızca omuz silkiyor.
“Annen, baban nerede?” diye bir soru daha yöneltiyorum.
“Babam öldü. Onu bugün mezarlığa götürdüler,” diyor.
Minareden yükselen ezan sesiyle beraber camiye giriyorum. Öğle namazını kıldıktan sonra da bir hışımla dışarıya çıkıyorum. Yağmur çoktan başlamış. Merdivenler ıslak. Şemsiyemi açıp caminin merdivenlerinden aşağıya iniyorum.
İçimdeki merak ve merhamet duygularıyla birlikte çocuğun bulunduğu yere doğru adımlarımı sıklaştırıyorum. Küçük çocuk yağan sağanak yağmura rağmen bulunduğu yerden ayrılmamış. Saçları ve üzerindeki kıyafetler yağmurdan sırılsıklam olmuş. Ona doğru yürüdüğümü fark ettiğinde oturduğu banktan kalkıp avludaki güllere doğru koşmaya başlıyor. Elimdeki şemsiyeyle sağanak yağmurun altında durarak onu izlemeye koyuluyorum. Bulduğu kırmızı bir gülü dalından koparıp bulunduğum yere doğru adımlarını sıklaştırıyor. Bana yaklaştığında da elindeki gül dalını uzatıp “Al bunu! Bu senin olsun,” diyor. Gülün dikenleri eline batmış. Elindeki kanayan yaraya rağmen bana bakıp gülümsüyor. Uzattığı gülü elinden alıp “Adın ne senin?” diye soruyorum.
“Elif,” diye cevap veriyor ürkek sesiyle. Birkaç saniye süren sessizlikten sonra bana adımı soruyor. Yutkunarak “Adım Zeynep,” diyorum ona… “Adım Zeynep…”
Sorgulayan gözlerle etrafına bakınıyor bir müddet. Sonra da koşarak yanımdan uzaklaşıyor…
22 Haziran 1987, Kuşadası
Saat 13.30
Anka Kuşu Gemisi’ndeyim şimdi. Sahildeki martıların sesleri güverteye kadar geliyor. Ege’nin mavi suları durgun… İskeledeki balıkçılar balık ağlarını onarmakla meşgul…
Bugün bu gemiyle beraber kuşların özgürlüğe kanat çırptığı diyarlara gideceğim… İnsanın veda edecek dostlarının olmaması ne kötü… Ama yine de kimseye kırgın değilim. Yüreğimde kocaman bir memleket sevdası, heybemde de Nazım Hikmet’in mısraları var…
Hani şimdi biz;
İnanın güzel günler göreceğiz çocuklar,
Güneşli günler göreceğiz…
Yazarın (Mustafa Aslan) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
————————————Editör Notları——————————————–
Yazı akıp gitti. Çok güzel bir kitap seçmişsin. Ellerine sağlık…
