Zaman
Zaman, insanın yarattığı mefhum… Ne dilerse oldurması için, Tanrı’nın bahşettiği bir dinginlik. Dinginlik, çünkü devinimin olağanlığına kapılıp giden insana, varlığıyla sükutu bahşedebilecek kudrete sahip… Bu yüzden de kıymetli. Her zaman ayırışımız, bir parça bu sükutu, hayale çevirme endişesiyle de kaplı aynı zamanda. Birbiriyle ardışan kelebekler misali, endişeli kalabalıkların yalnızlığında kaybolmak gibi. Ya kafamdaki gibi olmazsa?
Kurguları olmayan zamanı düşleyemeyenlerdenim. İnsan, kendi zamanını kurmalı. Kuramıyorsa bile en azından kendi zamanından “ayırmalı”. Feda diye bir şey varsa, en kıymetlisi “zaman”dan olmalı. Ne derse desin insan hayatı bu fedanın sorgusuna dayalı bir yolculuktan ibarettir. Bu sorgu daha çok “harcamak” olarak da çiçekleniyor dillerde…
“Yıllarını boşa harcadı…”
“Onca zamanı sana mı harcadım…”
O kadar çok var ki bu cümleleri yeşertip göklere eriştiren… Oysa zamanın fedası sorgusuzdur, sualsizdir. Saf derun bir merakın ürünüdür. Zamanı feda edersin, çünkü feda ettiğinin sana sunacaklarını merak edersin. Özü kocaman ve en güzelinden bir merak aslında… Tek ve yek pare bir merak… “Değecek misin?”… Ruhuma, yüreğime… Aydınlığımın en beyaz yerine, karanlığımın en koyu siyahına, kuytularımın en mavisine… Zaman senle anlamlanabilecek mi? Filbahrimin kokusu en sarısından sarmalayacak mı mesela? Yeşertebilecek mi yeşilin en gür ormanlarımı? Kupkuru kahverengilerime toprak olabilecek mi sükunetin?
Merak, zamanın en kök salmış besini.
Hepsi bir merak.
Her şey meraktan.
O merakı var edemeyenler, ayıracak “zamanı” bir türlü bulamayanlar; hiç olmak en çok size yakışır.
Hiç olun.
Diğer yazıları da okuyabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
