Hata Eseri – Otobüs kapısının camına vuran güneş, suretimi yansıtıyordu bana. Göz göze geldik, süzdüm iyice, sessizce… Yine rüzgar dolaşıyordu saçlarının arasında. Gülümsemiyordu, düşünceliydi bu sefer, Hata Eseri…
Otobüs kapısının camına vuran güneş, suretimi yansıtıyordu bana. Göz
göze geldik, süzdüm iyice, sessizce…
Yine rüzgar dolaşıyordu saçlarının arasında.
Gülümsemiyordu, düşünceliydi bu sefer, gözlerinde sorular vardı, her yerde cevabını arayan…
Ne güzel görünüyor diye geçirdim içimden ve tekrar süzdüm baştan aşağıya…
Bekleyebilse, adının önüne gelebilecek onca güzel sıfat varken, sırf zamanla olan savaşından galip gelmek için o kötü sıfatı seçecekti sanırım.
Ona doğru adımlar atmaya başlamıştı bile…
Bugüne kadar yaptığı hataların arasında bu kadar büyüğü olmamıştı.
Ama o kadar hırs ve öfke doluydu ki içi, canının acısını başkalarının canını yakarak çıkaracaktı sözde.
Saf işte…böyle geçeceğini sanıyordu…
Ahh bu hırs yok mu hırs, insanın içini yiyip bitiriyor…
Her şey zıttıyla var olur düşüncesi geldi aklıma birden…
O da öyleydi…
Yüreğinde ateşler yanıyorken sureti buz gibi donuk, adeta
üşütüyor yanındakileri yamacındakileri.
Ruhu yorgun ve bezgin, bedeni bitmek bilmeyen bir hareketlilik içinde.
Aklında, bugüne kadar hiç sormadığı sorular, dilindeyse sadece “Böyle olması gerekiyordu, böyle oldu” sözü…
Hanımefendi, ”son durak” dedi otobüs şoförü. Dalmıştı yine
derinlere. Mahcup bir edayla indi otobüsten. Sonra düşündü, peki bu
hayatın son durağı neresiydi, şimdiden gidilmez miydi ya da söylesek
kaptana hayatın dümeni son durağa çevrilip küçük bir mola verilmez
miydi?
Yoruldum…
Tam bitti dediğim anda yeniden başlamaktan, başlamaya inandığımda bitmiş olmaktan…
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
