Haftanın Ortası
Haftanın ortasında, hayatımın en önemli tercihini yaptığım yaşımın ilk yarısındayım. Otuz yaş, her anlamda bir dönüm noktası oluyor. Bu yaşı herkesin bu kadar diline dolamasının sebebi bu olsa gerek, kırılma noktalarının evren tarafından yoğunlaştırıldığı zaman dilimi.
Bir kışa daha yalnız girmenin heyecanıyla yazıyorum. Her anlamda yalnız. Çünkü insan hep yalnız. Bunu fark etmesi mi yoksa bu farkındalığa giden yol mu daha çok yakıyor canını çok bilinmez.
Oysa yapılan seçim, gönül ayrılığı değil şehir ayrılığıydı sadece. Gurur, sevgiden fazla olunca bunu göremiyor insan. Gurur. “Ben, senin için yaptım…” Bu cümle kurulmamalı. Ortada “biz” olma çabası varken bu cümle kurulmamalı. Ben değil. Sen değil. Biz.
Her yanı binlerce korku, endişe ile çevrilmiş insan çok kısa sürede bir karar alması gerekiyorsa önce sevdiğine zarar gelmesin ister. Tek düşündüğü budur. Bunun için ondan ayrı kalmayı da göze alır, en ücra köşede kar kış kıyametin olduğu şehirde yaşamayı da. Sevgi bunu gerektirir çünkü. Sevgiyi kadrolar belirlemez. Sevgiyi şehirler, mekanlar, mesafeler çoğaltamayacağı gibi azaltamaz da. Sevgi çok başka bir alemdendir. Her zaman bulunmaz. Denk gelinmez. Gurura kurban edilecek kadar acımasız olunmaz.
Ruhları bir araya gelemeyenlerin şehirleri, zamanları, mekanları bir araya gelmiş; ne fark eder?
Her şeyin üstesinden gelinir, yalnız sevgi olsun.
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz. (Haftanın Ortası)
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
