Frambuazlı Pasta

Frambuazlı Pasta

Hiç gelmemişti ki gitmiş olsun… Bendeki de avuntuydu işte… Uzun bir aranın ardından görmek yetti mi? Yeni yeni soruyorum bunu kendime dürüstçe bir cevap vermek imkânsız… İki soru sordum ikisinin cevabı da yanlıştı… Kanaat notu kullanmak istesem de, aldığı not en fazla sıfırdı… Senin anlayacağın ne o beni sevmişti, ne de benim düşündüklerimi ve hissettiklerimi anlayabilmişti… O gün o gece çaresizliğin soğuk adımlarıyla karşı kaşıya kalmıştım sanki… Oğuz Atay haklıydı diye geçirdim içimden… “Ama” ile başlayan kelimeler her zaman beklentilerimizin altındaki sonuçları karşımıza çıkarıyordu. Sonucun sarsıcı niteliğe sahip olması da ne acıydı öyle… “Ben de seni seviyorum”…buraya kadar kalsaydı ya kalmamıştı işte… İtici mi itici, toplumsal standartlara yenik düşen koskoca bir “ama” ile devam etmişti… Ve sonu yıkıcıların en büyüğüydü sanki… “Ama âşık değilim.” dedi… Duyar duymaz Tanrı sanki dünyadaki tüm soğuk suları kafamdan aşağıya boşaltıyordu ve ben tepki vermek istesem de veremiyordum… O gece gözlerim yüzüme tükürüyordu. Hiç durduramadığım bir gözyaşı seliyle karşı karşıyaydım… Avuçlarıma en ağır görev düşüyordu, kapattıkça taşan nehirler gibiydi… Kötü dünya ne vermişti ki, ne almaya çalışıyordu hiç anlamıyordum. Anlamayacaktım da! Şuursuzca tüm sokakları dolaştım. Eve bilerek geç gittim. Elimde anneme aldığım bir kutu frambuazlı pasta ile 4 yılın ardından yaşadığım büyük hezimetimi kutlar gibi tarifsiz bir telaş içindeydim… Her bir yıla her bir dilim kestim… Oturup demli çayımla televizyon izlerken 4 yılın nasıl 4 farklı ağızda ezildiğini izliyordum sessizce… İzledikçe suratımda beliren tebessümle veda ediyordum imkânsız aşkıma… Hiç gelmemiş olana veda etmeyi de başaramıyordum ki… Hiçbir zaman unutulmayacak olana veda etmek ne kadar da anlamsız bir tavırdı öyle…

Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.