Depresif Yağmur
Kitapların başucunda. Kahven, her zaman fincanında. Düşüncelerle dolu beynin. Ama ne kadarını dökebiliyorsun sayfalara?
Gün hızla akıp giderken, sen ağırlaşıyorsun alabildiğince. Koyulaşıyorsun. Dibe çöken kahve telvesi gibi…
Balkonun mabedin. Şehrin ışıklarında görünmeyen yıldızları hayal ettiğin, kükürtlü bile olsa nefes alabildiğin, en azından bir balkonum var diyebildiğin…
Gerçi, geceler ve terk edilmiş tüm sokaklar da senin…
İniş ve çıkışlardan ibaretsin. O kadar çok düştün ki, artık doğrulmak bile gelmiyor içinden.
Yarına dair elinde tek kalan, bir dönüş bileti.
Umuda her şekilde yolculuk yaptın. Ama bir türlü varamadın.
Sorgulamayı da bıraktın çoktan…
Sevenlerin vardı belki ama sen hep aşkı aradın. Her bulduğunu sandığında yitirdin. Vazgeçmek zorunda kaldın.
Vazgeçtiklerinden pişman mısın?
Ne kaldı elinde?
Daha zor durumda olanları düşünsen de, kendine acımayı ne zaman bırakacaksın?
Belki de kimse senin için dua etmemiştir. Belki de, hak ettin bu yalnızlığı!
Sıradaki şarkıları hep kendine göndermekten yorulmadın mı?
Kilometrelerce adımlar attın, ama yine aynı noktaya döndün.
Daha ne kadar kaçacaksın kendinden? daha ne kadar sürecek bu kısır döngü?
Ne zaman özgür bırakacaksın, kaybettiklerinin ruhlarını…
Gün batıyor, gün doğuyor. Kuşlar geçiyor gökyüzünden.
Alacakaranlıkta kulağında bir tek “ezan” sesi yankılanıyor.
Yağmur başlıyor usul usul, göz pınarlarını dolduruyor…
Derin bir nefes alıyorsun sigarandan.
Ruhunun odalarına çarpıyor yalnızlığın ayak sesleri.
Odana dönüyorsun, masandan yere düşmüş boş bir sayfa.
Başlıyorsun yeni baştan yitirdiğin bir hayatı yazmaya…
-“Ne gördün bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyada?
Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler?
Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana?
Birdenbire: “Buraya kadar!” dediler.
Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiçbir ağacı, hiçbir gökyüzü parçasını kaçırmazdın.
Bütün sularda gölgeni seyrederdin. Üstelik, “daha önce haber vermiştik” derler.
“Her şeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik.”-
– Tutunamayanlar
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Depresif Yağmur
