Delilik – Zaman, ağır çekim bu aralar. Öylece yatıp, hiçbir şey yapmayasım var. Hâlâ çok taze… Aklıma geldiğinde kalbim acıyor.
Zaman, ağır çekim bu aralar.
Öylece yatıp, hiçbir şey yapmayasım var.
Hâlâ çok taze…
Aklıma geldiğinde kalbim acıyor. Aslında, hiç aklımdan çıkmıyor. Geçmesini bekliyorum sadece.
Beklemek çok yorucu…
Nefes nefese uyanıyorum gece yarıları. Ardı arkası bitmeyen rüyalar ve kabuslardan yoruldum artık…
Hayal kurmayı özlüyorum.
Ne çok hayalim vardı! Ne çok hayalim elimden alındı!
Gözlerimi kapatsam, bir sahilde olsam. Güneş yıkasa tüm bedenimi…
Dalga sesi çınlasa kulaklarımda, denizin kokusunu duysam ruhumda…
Güneş göz kapaklarıma dokunurken kırmızıya boyansa dünya…
Sonra, annem ve babam el ele gelseler gülümseyerek en güzel halleriyle.
O halleriyle kalsalar akıl albümümde.
Babamın dizlerine yatsam… Babam saçlarımı okşasa…
Tatlı tatlı sohbet etseler, annemin kokusunu duysam, uyusam…
Bedenden, ruhu ayırasım var şu aralar…
Uçsuz bucaksız gri bir boşlukta, yüzyıllarca kaybolasım var.
Var olmanın dayanılmaz hafifliğini hiç yaşamadım, sırrı yok olmada bulasım var.
Öyle özlüyorum ki bu aralar…
Öyle öfkeleniyorum ki kendime özlem kapladıkça her yanımı.
İnsana verilen en büyük ceza belki de özlemek!
En büyük işkence!
En büyük yara!
Tanrı’nın acı çeken çocuklarıyız.
Rakı şişesinde balık olasım var bu aralar…
Salaş bir balıkçıda, deniz kenarında, Müzeyyen ablanın sesi fonda, küp gibi içesim var!
Sus geldi dudaklarıma.
Kal geldi aklıma.
Bitsin bu delilik.
Ne olur artık bitsin bu delilik…
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
