Buna Şiir Demeye Bin Şair İster!
Bir top vardı,
Yuvarlak meşin.
Hani iki direğin arasından geçen bir mutluluk…
Sahipsiz, ilk gören alır.
İki direk olmazdı hiç.
Hep iki taş.
İki taşın arasından geçen bir çocukluk…
Sahipsiz, ilk ölen alır.
Mutluluk, mutluluk.
Hep umut sonrası,
Hep umut bekleyen bir çocuğun gafil avlanması…
İlk sana verdim çocukluğumu.
Sen aldın işte küçük bir çocuğun elinden mutluluğu!
Ama sen de sevmedin!
Ağzı iltihap kokan bir işçi çocuğunu sen de öpmedin.
İnanmadın bir işçi çocuğunun özgür olabileceğine…
Evet, özgür olabildim,
Özgür olduğumu düşündüğüm her an.
Çarpan kapılara irkildi.
Sinirlendim, karıncalar öldürebildim.
İnsanlara gücüm yetmedi!
Gülemedim.
Senin gülmeni bekledim…
Sen gülünce güller açardı gülpembe.
Kim öldürebildi seni böyle!
Silah tüccarları mı gülpembe?
Takma kafana.
Öleceğiz nasıl olsa…
Telifi hallederiz ahrette, Barış Ağabeyle.
Gülpembe ölünce hangimize üzüleceğiz?
Nüfus kağıtlarına bakarak mı karar vereceğiz!
Ölmeden önce duymam gerek.
Söyle şair efendi!
Benimkiler kağıda yazılmış küfürler midir?
Götüm yiyorsa hayata mı edilmelidir he şair efendi?
Benim maçam yemiyor ve ağlamak zor…
Gözleri lazerle çizdirdikten sonra bile ağlanabiliyormuş!
Ciguli ölünce…
Ciguli ölünce, Binnaz akordeonu satabiliyormuş!
Ağlamıyoruz diyormuş sekiz yetim velet.
Güneş gözlüğümüzü ev sahibi aldı ondandır,
Malum pahalı hayatta!
Atta gitsek de dönmesek….
Yazarın (iki öpücüklü adam) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Buna Şiir Demeye Bin Şair İster!
