Araf
Ben hep gidemediğim duraklardan geçiyorum.
Hiç görmediğim insanlara selam veriyorum…
-O aslında var olmayan bilmem kaç terminalden…-
Ayrılıkları, kavuşmaları, hüzünleri ve dahi kaç sevinci aslında takmadığım siyah güneş gözlüklerimin arkasından seyrediyorum.
Hiç karışmıyorum, “ne hâlleri varsa görsünler” diyorum çoğu zaman…
Ayıp mı ediyorum diye düşünmüyor değilim. İyi de ben orada yokum… Bu, aklıma şu soruyu getiriyor tabii ki “Peki ya ben burada mıyım? Gerçekten bir yerde olmak ne demek? Neredeyim ve nereliyim?”
Hem çok yerler aşıyorum aslında hem çok uzak yerlerde dolanıyorum; hem insanlar arasındayım, hem kalabalıklar arasında kayboluyorum… Kendimi kaybediyor ve bir daha bulamıyorum… Var olmak ne demek, ben var mıyım?
Hem hiç gibiyim hem çok…
Hem uzaktan biriyim hem epey yakından… “Yakından tanısan seversin” derler ya, öyle miyim? Ben sevmemiştim gerçi. Uzaktan daha güzeller -evet insanlar uzaktan daha bir muhteşem-… Yakınlaştırınca görüntü kalitesinin bozulması gibi bir şey sanırım bu da…
Buralardan da gideceğim, hiç bilmediğim yerler keşfedeceğim. Oralardaki insanları da inceleyeceğim. Mutlu olmak için mi bu telaş, ben mutsuz muyum? Mutluluk aradıkça bulunabilecek bir şey mi bilmiyorum. Genel geçer bir ölçüsü var mı, ne kadarı fâni birine yeterli gelir, insan ne zaman sevinçten havalara uçar, bunun limiti nedir? Bilmiyorum… “Bilmediğim ne çok şey var” demeyeceğim, bilmesem de olur…
Ya hiç çıkamadığım bu odanın kapısını kıracağım ya da pencereyi açıp haykıracağım: “Ben de buradayım, beni buna inandırın!” Şayet bir ses gelirse, önce oraya yöneleceğim. Ya bir gezgin olarak hayatıma devam edeceğim ya da yerleşik hayata geçip insan biriktireceğim. Fakat önce karar vermem gerek “ben var mıyım, yok muyum…?”
Umulur ki Araf’ta da yaşam vardır…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Araf
